اہل سخن بحر خیال وچ مار غوطے لیندے کڈھ جوہر آبدار وچوں
حرف نگینے صدف وانگوں پاندے بھید صاحب اسرار وچوں
سخن گوئی وچ رکھدے نظر ڈوہنگی رکھدے فن سخن گوہر بار وچوں
عزمؔی گوہر نایاب عظیم ملدے کرئیے جاں جاں نظر افکار وچوں

غوطہ زن ہو کے بحر سخن اندر صدف لب لے بحر عمیق وچوں
نگاہ بلند تے دل بینا باہجوں آئے کتھوں سوزِ شفیق وچوں
ساحل سخن تے بکھرے انمل موتی چن لے گوہر مرجان عقیق وچوں
فن سخن رکھے کجھ ایسا کمال عزمؔی دوست دشمن کریں تصدیق وچوں

بندہ مومن صاحب ادارک ہوند گل اس دی پر تاثیر ہوندی
بدل نال نگاہ دے تقدیر دیندا خاک اس دے در دی اکسیر ہوندی
راضی رہندا رب دی رضا اتے تقدیر اس دی تدبیر ہوندی
ہوندی فقر دی اے پہچان عزمؔی ہستی اس دی بے نظیر ہوندی

کدی دھوکا نہیں اوہ انسان کردا جس دل وچ مہر و وفا ہووے
نیک و کار ہمیش نیکی کردے بدلے نیکی دے پہوے جفا ہوئے
جاندی پہنچ عرش معلی توڑی وچوں دل دے نکلی جو دعا ہووے
کدی نہیں عزمؔی اوہ ناکام ہوندا حامی و ناصر جس دا خدا ہووے

گورکھ دھندہ ایں اے دنیا ایتھے کس نے دوستو آرام پایا
جو چلیا حق دی راہ اتے بالآخر اس نے دوام پایا
بن جستجو نہ ملے منزل بن محنت دےکس مقام پایا
اے قدرت دا اے دستور عزمؔی جس کوشش کیتی اس انعام پایا

رہو شاکر رب دی رضا اتے در در دا سوالی محتاج نہ بن
چار دن دا میلہ ای اے دنیا سرمغررویاں دے تاج نہ بن
مٹ گئے نمرود شداد ورگے نشان عبرتاں دے تاراج نہ بن
دن حشر کیہ دیسیں جواب عزمؔی اس فانی دنیا تے سوراج نہ بن

غوطہ زن ہو کے بحر سخن اندر صدف لب لے بحر عمیق وچوں
نگاہ بلند تے دل بینا باہجوں آئے کتھوں سوزِ شفیق وچوں
ساحل سخن تے بکھرے انمل موتی چن لے گوہر مرجان عقیق وچوں
فن سخن رکھے کجھ ایسا کمال عزمؔی دوست دشمن کریں تصدیق وچوں