عقیل احمد قریشی

رہو شاکر رب دی رضا اتے در در دا سوالی محتاج نہ بنچار دن دا میلہ ای اے دنیا سرمغررویاں دے تاج نہ بنمٹ گئے نمرود شداد ورگے نشان عبرتاں دے تاراج نہ بندن حشر کیہ دیسیں جواب عزمؔی اس فانی دنیا تے سوراج نہ بن

گورکھ دھندہ ایں اے دنیا ایتھے کس نے دوستو آرام پایاجو چلیا حق دی راہ اتے بالآخر اس نے دوام پایابن جستجو نہ ملے منزل بن محنت دےکس مقام پایااے قدرت دا اے دستور عزمؔی جس کوشش کیتی اس انعام پایا

کدی دھوکا نہیں اوہ انسان کردا جس دل وچ مہر و وفا ہووےنیک و کار ہمیش نیکی کردے بدلے نیکی دے پہوے جفا ہوئےجاندی پہنچ عرش معلی توڑی وچوں دل دے نکلی جو دعا ہووےکدی نہیں عزمؔی اوہ ناکام ہوندا حامی و ناصر جس دا خدا ہووے

بندہ مومن صاحب ادارک ہوند گل اس دی پر تاثیر ہوندیبدل نال نگاہ دے تقدیر دیندا خاک اس دے در دی اکسیر ہوندیراضی رہندا رب دی رضا اتے تقدیر اس دی تدبیر ہوندیہوندی فقر دی اے پہچان عزمؔی ہستی اس دی بے نظیر ہوندی